We zijn niet zenuwachtig. En inderdaad aan tafel is er weinig van te merken. De meiden van de D1 starten de voorbereiding op de kampioenwedstrijd thuis tegen Travellbags Zwolle met een sportlunch in de kantine. Net als ons eerste regelmatig doet. Het is gelukt. Kampioen worden is niet het doel. Maar als we kampioen kunnen worden, laten we dat zeker niet na. In het begin van het seizoen toen we spraken over doelstellingen zei iedereen kampioen worden. Makkelijker gezegd dan gedaan, immers de andere teams willen ook kampioen worden en de sterkte van tegensstanders is lastig in te schatten. Lunch op. Omkleden. Een korte motivatie speech van de coach in aanwezigheid van de volledige staf rondom het team (ass. Coach en trainer) moet het laatste zetje geven. Steeds dezelfde speech.
We beginnen. Bal voor ons, druk naar voren. En vrij snel scoren we de 1-0. Het gaat lukken. Zwolle staat 1 na laatst, maar twee weken eerder hadden we het in het begin moeilijk tegen ABS, die laatst staan. Misschien onderschatting. Vandaag niet. Vrij eenvoudig lopen we uit naar een prettige marge. De toeters op de tribunes evenals de oma’s blijven toch nog stil. Gezonde spanning. Rust.
We hebben het goed gedaan dit jaar. De directe concurrentie kwam van Achilles en handbalbolwerk Dalfsen. Top Nederland. En de eerlijkheid gebied te zeggen dat Overwetering en Lemerlerveld in de winterstop naar de hoogste regionale poule zijn geplaatst door de bond. Jammer, want konden we geen revanche nemen, fijn want nu doen we mee voor titel. In onderlinge wedstrijden tegen de nummer 2 en 3 wonnen we op inzet, kwaliteit en power. Als onze D1 binnen kwam, komt er wel wat de sporthal binnen. Mooi om te zien hoe andere teams daar naar kijken. Verbeterpunten, zeker genoeg. Positiespel, de wil om te winnen, snel foutloos rondspelen. Dat kan allemaal beter. Maar wat vooral mooi was, was het plezier dat de meiden hebben in het handbal spel. Dat gecombineerd met inzet, leergierigheid, power en de kennis van de eigen kwaliteiten en die van de ander maakt dat we nu deze wedstrijd konden spelen.
De tas met kampioensshirts wordt klaargezet. De trainer komt van de tribune naar de bank om mee te vieren. 26-11 fluitsignaal. De meiden rennen door de zaal. Blij! Tegenstander bedanken. Zonder tegenstanders geen kampioen. Er wordt gehigh-fived, medailles, taart, cola en sinas. Jee party! Het bleef nog lang onrustig in Schalkhaar. De platte kar is voor een ander keer besteld. Feest. Kijk maar door het raam, misschien zie je Jente, Lizzy, Lieke, Gaby, Aniek, Gioia, Roos, Britt, Tim, Jessica of Erik-Jan rijden.
En nu einde? Nee nog een paar wedstrijden in de buitencompetitie waarin we in de hoogste poule zitten. Uitdaging. En daarna. Nieuwe teams, team uit elkaar wie weet? Wat blijft is de ervaring. Met inzet kun je wat bereiken. Je wordt bijna nooit kampioen in je sport carrière. Uitgaan van je eigen kwaliteit. Vallen en opstaan. Leren, niet opgeven, omgaan met tegenslag. Kampioen worden is niet het doel. Kampioenen maken wel.
