-SCHALKHAAR- We schrijven 13 mei 2017. In verschillende huizen stonden wat meisjes nerveus op omdat ze wisten dat het vandaag moest gebeuren. De coach die normaal zo koel vanaf de bank zijn keurkorps aanstuurt, zei nu voorafgaand aan de wedstrijd: “ik voel me alsof ik een belangrijke presentatie moet geven op mijn werk”. Maar over fietsen ging het vandaag niet, de lokale handbalprofessor Haarman had de opdracht om zijn meisjes met wetenschappelijke precisie naar de overwinning te coachen. Ondertussen scheet hij, naar later bleek, kampioenskleuren maar dat hoefde nog niemand te weten op dat moment. Dan de tijgerinnen waarvan het moest komen, want coaches zijn slechts klapvee langs de lijn. Het zijn de meiden die het moeten doen.
De eerste tegenslag was daar want “het kanon” Britt Holman bleek met 40 graden koorts uit bed gestapt die morgen. Met een roodgevlekt gezicht nam ze twee minuten voor de wedstrijd nog even een thijm toverdrankje om in ieder geval de keel te smeren en daar ging ze. Gewoon volle bak vooruit. Dat is passie, dat is beleving daarom hoor je bij de tijgerinnen van Schalkhaar E2. Haar moeder zei vooraf aan de wedstrijd nog wel: “ik heb haar niet gedwongen hoor”. Waarschijnlijk was ze bang dat er onder de in grote getale aanwezige supportersschare iemand zou zijn die een melding zou doen bij het adviespunt kindermishandeling bij het zien van de zieke Britt.
Maar nee hoor Britt had hier gewoon zelf voor gekozen en dat bewijst hoe graag de meiden met elkaar op het veld staan, prachtig!
De wedstrijd stond te beginnen. In de kleedkamer werd er voor het laatst geluisterd naar het olijke coachduo. Hun opdracht aan het tijgerteam was simpel: houdt de hoeken bezet, luister ten alle tijden naar de coaches, maar boven alles tover steeds een lach op jullie gezicht, want jullie zijn Schalkhaar, het blauwe handbalgevaar.
De warming-up ving aan. Professor Haarman had een prachtige ingooi-oefening uitgedokterd in zijn laboratorium en als plichtsgetrouwe proefkonijntjes werkte de tijgerinnen van de E2 deze oefening af. Er werd gekruist, er werd bewogen, de tegenstander begon al naar het toverdrankje van Britt te vragen, ze trokken wit weg bij het zien van zoveel handbalgeweld. Zo, de warming-up hadden ze in ieder geval gewonnen, maar dat maakt je nooit kampioen.
De wedstrijd begon en Babet zorgde er al snel voor dat Schalkhaar op 1-0 kwam. Ze gooide alsof ze dagelijks het voortouw nam in topwedstrijden de bal met een stalen gezicht randje cirkel halfhoog in de hoek. Om vervolgens na gedane zaken rustig terug te lopen naar de middellijn. Heerlijk Babet, nu was de kop eraf! Later zou echter blijken dat het nog lang zou duren voordat er opnieuw een voorsprong op het bord kon worden gezet. De Heinse Reuzinnen stonden nu op. Aanvalsgolf na aanvalsgolf moest worden geweerd. Lieke en Benthe het verdedigingsduo weerde zich kranig. Daarachter stond SuperSuus op doel, ze maakte met katachtige reddingen duidelijk dat er met de Schalkse Tijgerinnen niet te spotten viel. Er werd gescoord maar ook tegengehouden. In de rust stonden de dames uit Heino met 1 doelpunt verschil op voorsprong.
Maar een wedstrijd duurt gelukkig 2 keer twintig minuten. In de korte break is vooral is gezegd: “gooi goed bij elkaar in de handen dan komt het goed”. De kleine Haarman zat even uit. Keek verdwaasd voor zich uit en haar blik leek te zeggen laat die ouwe maar praten. De andere coach probeerde nog rustig op haar in te praten en haar bij de les te krijgen met, naar het leek, weinig resultaat. Maar later zou blijken; mevrouw Haarman zat in haar eigen coconnetje te broeden op iets moois, dat is niet te coachen maar daarover later meer.
Suzanne had plaats gemaakt voor Benthe. Nu was zij bewaker van de kooi en ook zij deed dat verschrikkelijk goed. Suzanne werd nog even op de bank gehouden alvorens ze het veld in mocht. Ze zei niet te kunnen wachten maar ze moest nog even aan de ketting. Straks mag je los tijger, was wat coach Haarman met een hartslag van 180 tegen haar fluisterde.
Ondertussen waren het toch de uit Heino afkomstige dames die de titel Het Blauwe Gevaar waarmaakte. Was het omdat Schalkhaar in het wit moest spelen? Heino bleef steeds ietsjes voor. Maar de tijgerinnen gaven niet op. Aanval na aanval werd door Floor, Pleuni, Babet, Maaike, Lieke, Britt en Meike opgezet. Erg vaak werd er op doel gegooid. Maar een gewoon goede keeper van Heino stond telkens weer op de goede plek. Daarbij waren de ballen vaak hoog waardoor ze een makkelijke prooi vormde voor de doelvrouw.
Er werd gemist, er werd tegengehouden, het was ontzettend spannend. Het via Facebook op de hoogte gebrachte publiek had het niet meer. Ondertussen zat coach van Houwelingen die door zijn manier van coachen ook wel de Simeone van Schalkhaar wordt genoemd als een in brons gegoten denker gehurkt langs de zijlijn. Hij zag het niet meer zitten en vertwijfeld vroeg hij Professor Haarman wat er zou gebeuren als er gelijk zou worden gespeeld. Zoals een goed academicus het betaamd had hij zijn feiten goed op orde en kon hij rustig als altijd melden: “Gijs nu gelijkspelen betekent gewoon volgende week in Heeten kampioen worden”. Het ijsberen van Van Houwelingen werd er iets minder druk door.
De E2 stond langzaam op uit geslagen positie. Suzanne maakte met twee laag geplaatste ballen gelijk tot 6-6. Het publiek ging er nog eenmaal achter staan en ze zagen dat tijgerinnen ook als leeuwinnen kunnen vechten. Meike Haarman ging aan. Ze zou duidelijk maken waarom ze in de rust in trance wezenloos voor zich uit zat te staren. Van achteruit kreeg ze een weergaloze pass. Ze ving, tipte en bam! Laag in de hoek werd de Heinse doelvrouw verSCHALKt. Prachtig in de laatste seconden van de wedstrijd, Schalkhaar E2 veldkampioen!!! Wat een keiharde strijd werd er door de meiden geleverd.
Na de wedstrijd probeerde vader Haarman zijn trots te duiden in woorden die voor de jonge lezeressen ongeschikt zijn. Laten we het erop houden dat hij zei zich een gezegend man te voelen en hij over 30 jaar nog met weemoed terug zal denken aan deze dag. Vanaf nu wordt er waarschijnlijk niet meer alleen een Enk naar Haarman vernoemd. Ook werden er plannen gesmeed om met zijn allen naar de plaatselijke tatoeëerder te gaan om 13-05-2017 SvS E2 op de onderarm te zetten. Maar eerst moest er een klein feestje gevierd worden. Op 3 juni zal er groots bij stil worden gestaan want dan zal ook Carmen er weer bij zijn.
Wat een trots, wat een vreugde en wat kan er worden teruggekeken op een prachtig seizoen met elkaar. Van harte gefeliciteerd Schalkhaar E2 jullie zijn de beste op het veld!
